To co gdzieś w nas zostaje - "Śpiąca królewna" w wykonaniu Royal Lviv Ballet

            Na paluszkach taniec nasz w takt muzyki kręci się bez końca. Nie ważny jest czas, póki ta chwila wciąż trwa. Wszystko na raz zatrzymało się. Problemy odeszły w niepamięć, nawet podstępny głód niespełnionych marzeń przestał nam dokuczać; Nasz wzrok śledzi uważnie każdy ruch. Wpatruje się z nabożnym podziwem w niezwykły łabędzi lot. Tańczy i unosi się, zupełnie tak samo jak jego pierwowzór. To dla magii tej chwili, o której zapomnimy niebawem… W końcu mrugamy. Krwawe łzy płyną nam po policzkach. Czar prysł. Przedstawienie się skończyło i znowu trzeba znosić trudnych znoi los. Taniec zbawienny odchodzi w niepamięć. Pozostaje zaledwie marna mgła, zachowująca się w naszej pamięci. A tak wszystko przemija, nawet piękno, czy ta magiczna chwila.

Sztuka, co mierzy wysoko:

            W przeciwieństwie do łatwo dostępnej kultury masowej, sztuka wysoka jest dużo bardziej wyrafinowana. Zasadniczo jej głównym zadaniem jest zadawanie pytań (często bez odpowiedzi) i zwracanie uwagi odbiorców na nietypowe zjawiska społeczne. Wszystko to przyozdobione jest wyszukanym językiem metafor – przecież prawdziwym intelektualistą nie można mówić niczego wprost, bowiem uznaliby to za obrazę ich jakże wysokiej inteligencji. A metaforyczny przekaz to ciekawe zjawisko, nieodzownie łączące się z hasłem Kartezjusza „Cogito ergo sum” (notabene twórcy tych przenośni to niewątpliwie wielcy panowie Cogito).

            Ale jaka jest ta sztuka i kogo do swojego grona przyciąga? Zasadniczo wszystkich przeciwników kultury masowej, którzy nie godzą się z powszechnie obowiązującymi schematami i zasadami; mają większe wymagania wobec siebie, oraz otaczającego ich świata, ponieważ są poszukiwaczami sensu ludzkiej egzystencji, a na tak poważne i filozoficzne pytania sztuka popularna niestety nie odpowiada.

Prawda

Sala pełna,

Lecz czy po brzegi?

Liczba spektakli niezmienna,

Ale czy wystarczająco duża?

Na innej scenie występuje mnie aktorów,

A więcej dymu, kurzy, wybuchów i niepotrzebnego huku

Więc sala pełna

Po brzegi

Aż

Za

Bardzo

W poszukiwaniu własnej drogi do szczęścia:

             Wyścig szczurów trwa już od wielu lat. W gąszczu perfekcji i dążenia do doskonałości „ja” czai się gdzieś w koncie moje życie. Mogę być najlepsza, bądź szczęśliwa - co wolę? Najlepiej i jedno, i drugie. Lecz tak się nie da. Bo życie to sztuka wyboru. Więc wolę szczęście, wir tańca mniejszy, ale za to radośniejszy. Światową sławę szczery uśmiech mi zabrał. Zabrał mi również pieniędzy górę i moje marzenia o szczycie. Ale ja wolę ten „marny” uśmiech, od gwiazd najcenniejszych. Wolę sceny mniejsze. Widzów mniej wymagających. A życie szczęśliwsze.

            Zakrętów wiele, dróg jeszcze więcej. Wyborów po stokroć za dużo. Trudów bagaż za ciężki. A jednak trzeba iść wyprostowanym, pewnym siebie, bo tylko takich przyjmują dziś w świecie. Gdzieś tam, wśród gór wysokich i urwisk stromych, czai się oaza pełna wody. My jesteśmy jej spragnieni – spragnieni wody prawdziwej, nie fałszywej fatamorgany. Usta mamy popękane, już całe we krwi, lecz nią się nie napoimy, wręcz tylko pogłębimy swoje pragnienie; Piasek jest gorący, parzy nas nieustannie. Słońce świeci na niebie błękitnym, bez ani jednej chmurki. Zapadamy się w gorących odmętach pustyni – zapadamy się by znów wydostać się na powierzchnie; Czasem tańczymy na wietrze, szczególnie podczas burzy piaskowej. Któż wie, może w tym tańcu tkwi nasz klucz, mapa dojścia do oazy. Wszystko wydaje się takie mętne – to przez słońce, które za bardzo grzeje i nie pozwala nam zebrać (właściwych) myśli. Wkrótce nad nami zaczyna latać sęp, ptak padlinożerca. Chyba wyczuwa w powietrzu naszą porażkę, której my jeszcze zdajemy się nie dostrzegać. Gdy słońce zachodzi ulga napełnia nasze serca. Myślimy „najgorsze już za nami, przetrwaliśmy dzień, przetrwamy i noc”. Lecz sęp nas nie opuszcza, jest wyspany, w doskonałej formie, w porównaniu do nas. Rozbijamy obóz. To tylko zwykły namiot na kiju, nic nadzwyczajnego. Zasypiamy szybko, nie zastanawiając się nad niczym. W nocy deszcz spada i topimy się. Tak topimy się na pustyni, a sęp zjada nasze wnętrzności delektując się każdym kęsem, bo nic nie smakuje mu tak bardzo, jak zepsute do szpiku kości serce. Może gdzieś indziej, w innym życiu, na innej drodze, docieramy do oazy. Gasimy nasze pragnienie. W nocy śpimy bezpiecznie, a rano do wschodzącego słońca uśmiechamy się - szczerze.       

  

Ciekawy balet:

            Kiedy do małej mieściny położonej na południu Polski przyjeżdża balet, to jest to nie lada wydarzenie dla wszystkich koneserów sztuki wysokiej (lub również dla pozostałych osób, które tylko z sobie znanej przyczyny się tam znalazły). Niemniej jednak sala była pełna po brzegi. Aż miło się patrzyło na te wszystkie głowy siedzące przede mną, wychylające się raz w jedną, a raz w drugą stronę być mieć jak najlepszy widok na scenę;

Zainteresowani

Raz jedną,

A raz w drugą stronę głowę swą pochylam

Wyciągam szyję najbardziej jak mogę

Zupełnie jak żyrafa

Mierze wszystkich uważnym wzrokiem

Wyłapuję wszelkie błędy i niedoskonałości

O proszę tu pani ziewa

Zęby swe pokazując

A tam pan przystojny dłubie w nosie

Chyba myśli że nikt go nie widzi

Natomiast moja sąsiadka

Z niej dopiero to jest sztuka niepokonana

Ona to ciągle nogę na nogę zakłada

Wierci się

Rozgląda

Podziwia swe czerwone szpilki

Tak są już przetarte i brudne

O tutaj z lewej strony

Widzę dokładnie;

A która to jest godzina,

Myśli pewnie nieustannie

Badając w ciemności wskazówki zegara, co stanął

Nagle

W końcu mój wzrok zauważa

Patrzymy na siebie przez długą milisekundę

Bez trudu rozpoznaje to spojrzenie

To mrugnięcie pełne wyrzutu,

Które posyła się najgorszym podglądaczom –

Przerywaczom intymnych chwil

Dobra, już dobra

Wzrok swój odwracam

Zaraz, zaraz

A co się dzieje na scenie

Czyżbym coś przegapiła?      

*

            Trudno opisać niektóre chwilę. Czasem wystarcza, że coś było i zostało zapamiętane. To i tak dużo w świecie, w którym nieśmiertelność to modne ubranie; Lecz by coś właściwie wspominać po latach, nie można zapomnieć że nasza pamięć kłamie. Bo jakże piękne, cudowne były kiedyś czasy? A teraz to nawet czasów żadnych nie ma, pozostały tylko wyidealizowane wspomnienia…

*

            Cóż mogę więcej powiedzieć? Takie są moje refleksje na temat „Śpiącej królewny” w wykonaniu Royal Lviv Ballet. Bo jak mogłabym opowiedzieć Wam cały spektakl, przecież to nie miałoby żadnego sensu… Jedynie co, to mogę zaznaczyć, że spektakl pod względem technicznym (to są w moim mniemaniu: kostiumy, dekoracje, oraz wizualny wydźwięk przedstawienia) były na naprawdę dobrym poziomie (notabene wcześniej nigdy nie miałam okazji podziwiać w całej krasie prawdziwego baletu z prawdziwego zdarzenia, więc jak widać mam ogromne doświadczenie w ocenie tańczących baletnic);

           

            Taniec, muzyka i silny, nieoczywisty przekaz, to czasem wszystko czego trzeba do dobrego spożytkowania niedzielnego popołudnia. Więc Au revoir and ballo tantum ludere cum eam faciet.

            (Notabene, o to prawdziwy przykład sztuki wysokiej i popularnej – zwróćcie uwagę na dwa pierwsze zdjęcia, oraz trzecie ostatnie. Czy one nie różnią się czymś przypadkiem?)